Ο Τουρισμός έχει γίνει, τον τελευταίο αιώνα, μια πρωταρχική κοινωνική ανάγκη. Δεν είναι μόνο ένας οικονομικός παράγοντας εξαιρετικής σημασίας, αλλά και όργανο της γνώσης και προσωπικής χειραφέτησης. Είναι πλέον απαραίτητο για τους παραπάνω λόγους να παρέχεται πρόσβαση στην «εμπειρία του τουρισμού», σε όλους τους πολίτες, ανεξάρτητα από τις προσωπικές, κοινωνικές, οικονομικές ή άλλης φύσεως συνθήκες, που μπορεί να περιορίσουν τη χρήση αυτού του «αγαθού».
ΟΠΟΛΙΤΙΣΜΌΣ ΚΑΙ Ο ΤΟΥΡΙΣΜΌΣ,ως βασικοί πυλώνες για την πολυπόθητη «ανάπτυξη» της χώρας μας,θα πρέπει να στοχεύουν :
- Στην ανάδειξη και τουριστική αξιοποίηση του φυσικού και πολιτισμικού αποθέματος.
- Στη διαφοροποίηση και στον εμπλουτισμό του ελληνικού τουριστικού προϊόντος με την επιχειρηματική αξιοποίηση εναλλακτικών μορφών τουρισμού.
- Στην άμβλυνση της εποχικότητας της τουριστικής ζήτησης
Ο«Προσβάσιμος Πολιτισμός- Τουρισμός» είναι η απόλυτη έκφραση ,του πολιτισμικού στόχου μιάς χώρας, ,μέσω δε του στόχου αυτού θα αναπτυχθεί και ο «Χάρτης των δικαιωμάτων των τουριστών».
Ο«Προσβάσιμος Πολιτισμός-Τουρισμός» αδιαμφισβήτητη αποτελεί μία «έλξη σύγχρονη» ,που θα μπορέσει να φέρει στην «κορυφή», την εικόνα του Ελληνικού Τουρισμού στον κόσμο.
Με τον όρο «Προσβασιμότητα», εννοούμε την απουσία των «αρχιτεκτονικών, πολιτιστικών και αισθητικών εμποδίων»,γεγονός που είναι απαραίτητη προυπόθεση για την ανάδειξη και αξιοποίηση της Πολιτιστικής και τουριστικής κληρονομιάς μας.
Προτείνουμε να καθιερωθεί μία «Διεπιστημονική Επιτροπή στο ΤΕΕ» ,στα πλαίσια της « Επιτροπής Πολιτισμού»,που θα ασχοληθεί με την προώθηση και την υποστήριξη στον
«Προσβάσιμο Πολιτισμό-Τουρισμό», ,ώστε να θέσει κάθε άτομο με ειδικές ανάγκες, στο κέντρο του συστήματος Τουρισμού.
Ο βασικός «στόχος- αρχή»αυτής της Επιτροπής, θα είναι απλός και σαφής: το άτομο ως ένα σύνολο με τις ανάγκες του, είναι ένας πολίτης και ένας πελάτης ταυτόχρονα,ο οποίος έχει δικαίωμα να απολαμβάνει πλήρως της πολιτιστικής και τουριστικής προσφοράς,με τρόπο ολοκληρωμένο και αυτόνομο,έχοντας απόλυτο δικαίωμα σε επαρκείς υπηρεσίες αλλά και ανάλογες με αυτό που πληρώνει.
Για τους σκοπούς αυτούς θα πρέπει να υπογραφούν συμφωνίες με δημόσια ιδρύματα(Σχολεία, Πανεπιστήμια,Μουσεία ,Αρχαιολογικοί χώροι,χώροι Αθλητισμού), επιχειρήσεις και πολίτες, ένα σχέδιο δηλαδή του τύπου «προσιτής πρόσβασης» που θα ικανοποιεί τις ανάγκες, τις απαιτήσεις και τις επιθυμίες του χρήστη και θα συνδέεται με μια ασφαλή, ευχάριστη, ικανοποιητική και ανεξάρτητη χρήση των χώρων.
Θα μπορούσε να δημιουργηθεί π.χ στα εκπαιδευτικά κέντρα της Χώρας μας αλλά και στα Μουσεία μας,ένα είδος «Εικονικής Βιβλιοθήκης κειμένων σε εναλλακτική ψηφιακή μορφή» και έτσι θα υπάρχει πρόσβαση στις πληροφορίες που είναι αναγκαίες για την πανεπιστημιακή ζωή σε μία «εναλλακτική μορφή»αντί για το χαρτί.
Ακόμη να προβλεφθούν αναγκαίες ειδικές λειτουργίες των χώρων εκπαίδευσης,οι οποίες δεν μπορούν να καλυφθούν από το σημερινό σύστημα εκπαίδευσης.
Σήμερα ένα οποιοδήποτε εκπαιδευτικό ίδρυμα ,δεν διαθέτει τις κατάλληλες υποδομές και εξοπλισμό (χώρους εκπαίδευσης στην κινητικότητα και τις καθημερινές δεξιότητες, κατάλληλα διαμορφωμένους χώρους άθλησης, εστιατόρια, αίθουσες εκδηλώσεων, εργαστήρια, ειδικά εποπτικά μέσα), ούτε το απαιτούμενο προσωπικό ούτε το αναγκαίο διευρυμένο ωράριο εργασίας, ούτε καν δωρεάν μέσα μεταφοράς.
Οι προτάσεις για την προσβασιμότητα» δεν έχουν πάντα οικονομικό κόστος π.χ. πεζοδρομήσεις, χώροι στάθμευσης κ.λ.π.
Συνεπώς εχει ήδη προκύψει προ πολλού ,η ανάγκη να αυξηθεί η ευαισθητοποίηση στην καθολική πρόσβαση, η οποία πρέπει τώρα εξυπηρετηθεί και από την τεχνολογία.
Θα είναι ελεύθερη η συμμετοχή όλων εκείνων που έχουν την ανάγκη ή την επιθυμία να κατανοήσουν τον κόσμο της τεχνολογίας της πληροφορίας και των δικτύων, με την προοπτική της κοινωνικής ευθύνης.
Θα γίνει πλέον «ανάγκη» η θέσπιση, «ΕΙΔΙΚΉΣ ΝΟΜΟΘΕΣΙΑΣ» για την ενσωμάτωση των ατόμων με ειδικές ανάγκες.
Θα αποδοθεί «αυτονομία» στα ΑΜΕΑ,και θα έχουμε πλέον το βλέμμα στραμμένο προς το μέλλον, για μία επικοινωνία με « όλους», μία επικοινωνία «περιεκτική» που θα σέβεται την διαφορετικότητα.
«Το επίπεδο πολιτισμού μας κρίνεται μεταξύ άλλων κι από τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τα άτομα με αναπηρία.Τα άτομα αυτά είναι χρήσιμα κύτταρα του οργανισμού της κοινωνίας μας, πολλά απ’ αυτά με δυνατότητες και προσφορά σε όλους τους τομείς αποδεικνύοντας έτσι ότι η πραγματική δύναμη και αξία στον άνθρωπο βρίσκεται στο μυαλό κι όχι στα άκρα».
Αθήνα 31/10/2016
Μαρία(Μαριάννα)Σαβράμη
Δρ.Αρχιτέκτων μηχανικός (ΥΠ.ΠΟ.Α)
Leave a comment